Wymogi edytorskie

1. Przekazany materiał powinien zawierać w oddzielnych plikach elektronicznych:

  • tekst główny
  • bibliografię
  • streszczenie (jeżeli występuje)
  • materiał ilustracyjny
  • podpisy pod ilustracjami itp.

2. Formatowanie

2.1. Dokument powinien być przekazany jako plik Word przystosowany do odczytu w wersji Word 2007.
2.2. Czcionka:

  • rodzaj: Times New Roman (z polskimi znakami)
  • rozmiar:
    • tytuł tekstu, tekst główny, rozdziały i podrozdziały: 12 pkt.
    • streszczenie: 9 pkt.

2.3. Interlinia: 1,5 wiersza.
2.4. Marginesy (lewy, prawy, górny i dolny): 2,5 cm.
2.5. Numeracja stron: ciągła w obrębie danego tekstu, u dołu, na środku strony.
2.6. Wcięcie akapitowe: 1,25 cm.

3. Rodzaje wyróżnień

3.1. Wielką literą: wyrazy wchodzące w skład nazwy określającej grupę artystyczną, galerię, zrzeszenie, instytucję (np. Galeria Sztuki Dawnej).
3.2. Małą literą: wyrazy niewchodzące w skład nazwy, określenia gatunkowe – (np. galeria Okno).
3.3. W obu ww. przypadkach nie należy stosować cudzysłowu.
3.4. Kursywą należy zapisać:

  • tytuły książek oraz ich części (tomów, rozdziałów itp.), wierszy, artykułów, obrazów, rzeźb, utworów muzycznych, filmów, programów telewizyjnych i radiowych
  • wyrazy, wyrażenia lub całe zdania funkcjonujące na prawach cytatu z języka obcego, np. oeuvre, de facto, notabene, tabula rasa.

3.5. Pogrubienie: tytuł, rozdziały i podrozdziały.
3.6. Cudzysłów

  • W cudzysłowie należy zapisywać krótsze cytaty.
  • Bez względu na język cytatu należy stosować cudzysłowy właściwe dla języka, w którym jest cały tekst (np. cytat niemiecki w tekście głównym polskim będzie ujęty w polski cudzysłów: „”, a cytat polski w niemieckim streszczeniu – w cudzysłów niemiecki: „“ ).
  • Cudzysłów w cudzysłowie powinien być ostrokątny: » «.
  • Cudzysłów należy zastosować również dla tytułów czasopism i innych wydawnictw ciągłych.

3.7. Nie należy stosować podkreśleń.

4. Zapis nazwisk

4.1. Nazwiska użyte w tekście głównym po raz pierwszy: pełne imię i nazwisko; kolejne przywołanie: samo nazwisko (niepoprzedzone imieniem ani inicjałem imienia).

5. Inne reguły dotyczące tekstu

5.1. W pisowni imion, nazwisk, nazw własnych i zwrotów w językach obcych należy przestrzegać pisowni właściwych danemu językowi znaków diakrytycznych (np. Jiři Kolař, László Moholy-Nagy, Musée d’Ixelles, Rijksmuseum Kröller-Müller Otterlo).
5.2. Dłuższe cytaty (co najmniej 5-wierszowe):

  • powinny być wydzielone z tekstu głównego (oddzielone od góry i od dołu światłem).
  • nie powinny być ujęte w cudzysłów
  • należy zapisać czcionką Times New Roman, 10 pkt.
  • należy zapisywać z wcięciem 1,25 cm dla każdego wiersza.

5.3. Wielokropek (…) należy zapisywać za pomocą skrótu ALT + kropka, a nie trzech kropek.

6. Opisy bibliograficzne

I Wydawnictwo zwarte, autor (lub autorzy – do trzech) indywidualny:

Z. Krzymuska-Fafius, Studia nad rzeźbą średniowieczną na Pomorzu Zachodnim, Szczecin 2009.
G. Gazda, Słownik europejskich kierunków i grup literackich XX wieku, Warszawa 2000.
! Słownik jednego autora opisuje się jak wydawnictwo zwarte.

II Wydawnictwo zwarte, praca zbiorowa:

Historia Pomorza, t. 1: Do roku 1466, red. G. Labuda, Poznań 1972, s. 17–24.
! Tytuł tomu zapisujemy po oznaczeniu tomu, po dwukropku, kursywą.

H. Hoogeweg, Die Stifter und Klöster der Provinz Pommern, Stettin 1924–1925, t. 1–2.
! W opisie wydawnictwa wielotomowego liczbę tomów podaje się po dacie wydania.

III Artykuł lub rozdział w pracy zbiorowej w wydawnictwie zwartym:

R. Pollak, Kochanowski Jan, w: Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, t. 1, red. J. Krzyżanowski, C. Henas, Warszawa 1984, s. 56–62.
! Jeśli przy haśle w słowniku jest podany jego autor, zapisujemy tak jak artykuł.

IV Artykuł w wydawnictwach ciągłych (czasopismach lub gazetach):

W. Pisarek, Recepty na zrozumiałość wypowiedzi, „Zeszyty Prasoznawcze” 1966, z. 2/3.
M. Stachura, Z zachodniego na nasz, „Gazeta Wyborcza”, 10 lutego 2004.
A. Wierzbicka, O metodach opisu szyku wyrazów, „Język polski”, R. 44: 1964, z. 1.
A. Kraśnicki, Co się wydaje: Napoleoński Szczecin 1805–1813, „Gazeta Wyborcza” (Szczecin), 8.01.2010, nr 6.
! Zapisano: Szczecin, ponieważ chodzi o wydanie lokalne, tytuł lokalnego dodatku i gazety jest taki sam.

K. Świeżak, Festiwale designu, „Wysokie Obcasy” (dodatek do „Gazety Wyborczej”), 9.01.2010, nr 2.

V Materiały internetowe i elektroniczne:

J. Kuklińska, Kolory PRL-u, „Portret online” 2009, nr 53 [online], dostępny w Internecie:
http://www.portret.org.pl/tyminski/online53.pdf [dostęp: 8.01.2010].

VI Praca niepublikowana

autor → tytuł → rodzaj pracy z określeniem „niepublikowana/-y” → miejsce przechowywania → data opracowania → rodzaj nośnika (np. maszynopis, wydruk komputerowy):

6.1. Źródłem informacji podawanej w opisie bibliograficznym może być tylko karta tytułowa i stopka redakcyjna danej publikacji. Ewentualne uwagi dodatkowe, spoza karty i stopki, należy umieszczać
na końcu opisu w nawiasie kwadratowym, np.:

K.J. Philipp, G. Herrmann, David Gillys Bibliothek. Reprint des Auktionskataloges von 1808, Berlin 2000 [tytuł oryginału: Verzeichniß der vom verstorbenen Königl. Geh. Oberbaurath Herrn Gilly hinterlassen
ungemein vortrefflichen Sammlung von […] Büchern, architektonischen Zeichnung und Modellen […] welche […] versteigert werden sollen].

6.2. Każdy opis bibliograficzny powinien kończyć się kropką.

6.3. Należy stosować ogólnie przyjęte skróty, np.: red. [= pod redakcją], R. [= rocznik], t. [= tom], z. [= zeszyt], s. [= strona].

Należy stosować skróty właściwe dla języka, w którym jest napisany tekst główny, niezależnie od języka publikacji przywołanej w bibliografii (np. w tekście polskim: red., R., t., z., s.; w tekście niemieckim: Hrsg., Jg., Bd., H., S.). Oznaczenia części publikacji należy podawać w kolejności od jednostek większych [rocznik, rok] do mniejszych [zeszyt, numer].

6.4. Forma zapisu miejsca wydania powinna być taka sama jak na stronie tytułowej lub stopce redakcyjnej źródła.

6.5. Dodatki do tytułu (w poniższym przykładzie są to: Eine Stadt preussischen Stiles oraz Ein Beitrag zur Geschichte des städtischen Wohnhauses) należy wprowadzić po kropce, np.: B. Saal, Alt-Stettin. Eine Stadt preussischen Stiles. Ein Beitrag zur Geschichte des städtischen Wohnhauses, Stettin [1938].

6.6. Przy artykułach lub rozdziałach podaje się w bibliografii strony, na których ten tekst się znajduje, np.:

R. Pollak, Kochanowski Jan, w: Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, t. 1, red. J. Krzyżanowski, Cz. Henas, Warszawa 1984, s. 56–62.

6.7. Seria jest elementem fakultatywnym opisu bibliograficznego. Jeśli jednak jest ona z jakichś powodów szczególnie istotna, należy podać ją na końcu opisu, po kropce, poprzedzając określeniem „Seria:”, zapisując pismem prostym, np.:

J. Przyboś, Sytuacje liryczne. Wybór poezji, Wrocław 1989. Seria: BN I 266.

6.8. W opisie recenzji należy zaznaczyć, że jest to recenzja, oraz podać tytuł i autora tekstu recenzowanego, np.:

J. Madejski, Światło, [rec.:] P. Szewc, Całkiem prywatnie, „Pogranicza” 2006, nr 4, s. 34–37.

6.9. Brak miejsca bądź roku wydania oznaczamy odpowiednio: [b.m.] i [b.r.], np.:

F. Gilly, Friedrich Gilly über die Marienburg, w: Denkwürdigkeiten und Tagesgeschichte der Mark Brandenburg, red. J.W.A. Kosmann, Th. Heinsius, [b.m.] 1796, s. 667–674.

Natomiast elementy opisu bibliograficznego zaczerpnięte spoza publikacji należy ująć w nawias kwadratowy, np.:

B. Saal, Alt-Stettin. Eine Stadt preussischen Stiles. Ein Beitrag zur Geschichte des städtischen Wohnhauses, Stettin [1938].